Datasets:

---

pniedzwiedzinski

/

pl-wiki-printsyn

like 0

Europejska Wspólnota Energii Atomowej (EAEC, także Euratom) – jedna z trzech Wspólnot Europejskich, powstała na mocy traktatów rzymskich 25 marca 1957 r. (Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Energii Atomowej). Decyzja o powstaniu Euratomu zapadła podczas obrad konferencji mesyńskiej w 1955 roku.

Europejska Wspólnota Energii Atomowej ("European Atomic Energy Community") została powołana do życia w 1957 r. Euratom miał z kolei połączyć narodowe zasoby nuklearne tych krajów. Głównymi celami tej organizacji było wspólne pokojowe wykorzystanie energii jądrowej, rozwój badań, ustalenie jednolitych norm ochrony radiologicznej. Po niepowodzeniu inicjatyw EWO i EWP sześć krajów założycielskich

Europejska Wspólnota Energii Atomowej (EAEC, także Euratom) – jedna z trzech Wspólnot Europejskich, powstała na mocy traktatów rzymskich 25 marca 1957 r. (Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Energii Atomowej). Decyzja o powstaniu Euratomu zapadła podczas obrad konferencji mesyńskiej w 1955 roku.

Traktaty rzymskie z 1957 ustanowiły pomiędzy sześcioma państwami zachodnioeuropejskimi Europejską Wspólnotę Gospodarczą, stawiając za cel ujednolicenie polityki gospodarczej i wspólny rynek oraz Europejską Wspólnotę Energii Atomowej, z celem wspierania pokojowego wykorzystania energii jądrowej.

Europejska Wspólnota Energii Atomowej ("European Atomic Energy Community") została powołana do życia w 1957 r. Euratom miał z kolei połączyć narodowe zasoby nuklearne tych krajów. Głównymi celami tej organizacji było wspólne pokojowe wykorzystanie energii jądrowej, rozwój badań, ustalenie jednolitych norm ochrony radiologicznej. Po niepowodzeniu inicjatyw EWO i EWP sześć krajów założycielskich

Wspólnota Europejska, WE, znana głównie pod nazwą Europejska Wspólnota Gospodarcza, EWG (fr. "Communauté Économique Européenne", "CEE"; ang. "European Economic Community", "EEC") – historyczna organizacja ponadnarodowa państw europejskich, powołana do życia 1 stycznia 1958 na mocy traktatów rzymskich jako EWG, istniejąca do 30 listopada 2009. Była pierwszym filarem Unii Europejskiej wraz z Europejską Wspólnotą Energii Atomowej (Euratom), a do 2002 również z Europejską Wspólnotą Węgla i Stali.

Wspólnoty europejskie. 18 kwietnia 1951, poprzez podpisanie traktatu paryskiego, sześć krajów dało podwaliny nowej organizacji: Europejskiej Wspólnocie Węgla i Stali. Członkami założycielami były: Belgia, Francja, Holandia, Luksemburg, RFN i Włochy. Celem Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali było utworzenie wspólnej puli produkcji węgla i stali, aby zapobiec wojnie gospodarczej.

Europejska Wspólnota Węgla i Stali – historyczna, funkcjonująca w latach 1952–2002 ponadnarodowa organizacja gospodarcza, której powstanie zapoczątkowało europejskie procesy integracyjne.

Europejska Wspólnota Węgla i Stali – historyczna, funkcjonująca w latach 1952–2002 ponadnarodowa organizacja gospodarcza, której powstanie zapoczątkowało europejskie procesy integracyjne.

Wspólnota Europejska, WE, znana głównie pod nazwą Europejska Wspólnota Gospodarcza, EWG (fr. "Communauté Économique Européenne", "CEE"; ang. "European Economic Community", "EEC") – historyczna organizacja ponadnarodowa państw europejskich, powołana do życia 1 stycznia 1958 na mocy traktatów rzymskich jako EWG, istniejąca do 30 listopada 2009. Była pierwszym filarem Unii Europejskiej wraz z Europejską Wspólnotą Energii Atomowej (Euratom), a do 2002 również z Europejską Wspólnotą Węgla i Stali.

Dzwon główny został odlany w warsztacie Grönvalla w 1814 i powtórnie w 1826. Trzy kolejne dzwony zostały pierwotnie odlane jeszcze w 1674 dla dzwonnicy przy kaplicy św. Olafa. W XIX i XX wieku odlewano je powtórnie. Ostatni, piąty dzwon odlany został w 1727 przez ludwisarza Gerharda Meyera. W 1977 zainstalowano carillon złożony z 24 dzwonów.

Ucha korony są kanciaste ozdobione motywem plecionki. Serce o formach gotyckich zawieszone było na pasach ze skóry wołowej, obecnie na stalowej linie. Zgodnie z inskrypcją dzwon nie był dedykowany konkretnemu patronowi (nazywany był „wielkim dzwonem”), z czasem uzyskał imię związane z królem – fundatorem (dzwon Zygmunt), z czasem też wieża katedralna z dzwonem zaczęła być nazywana Wieżą Zygmuntowską.

Papież Jan XIII, poświęcił w 968 roku wielki dzwon kościoła laterańskiego i nadał mu imię „Jan”. We Włoszech nadawano dzwonom także imiona żeńskie. W Polsce nadawano imiona, tylko męskie, zwykle od ich fundatorów, jak np. wielki dzwon, odlany z woli króla Zygmunta I w 1520 roku w Krakowie, dla katedry na Wawelu przez Hansa Behama, ochrzczony został imieniem Zygmunt.

XIX wiek. Regulacja obsługi dzwonu Zygmunt funkcjonowała do 1795 roku. Po III rozbiorze Polski kapituła katedralna musiała na nowo określić zasady opłacania dzwonników oraz obsługi dzwonu. Po długiej korespondencji z władzami austriackimi obwodu krakowskiego postanowiono ostatecznie wypłacać kapitule określoną kwotę na dzwonienie Zygmunta. Zygmunt odzywał się w trakcie świąt kościelnych i procesji, w ciągu roku 130 razy.

Trzcianą (1629), pod Beresteczkiem (1651), pod Wiedniem (1683)). Dzwon Zygmunt dzwonił również podczas ingresów biskupich, pogrzebów kanoników katedralnych oraz każdorazowo podczas śpiewania w katedrze "Te Deum". Dzwon Zygmunt odezwał się również podczas pożaru zamku wawelskiego 15 września 1702. Na pamiątkę tego wydarzenia w podzięce za ocalenie katedry odprawiano corocznie 15 września mszę, podczas której rozbrzmiewał dzwon Zygmunt. Tradycja ta trwała do lat 30. XX wieku.

Historia. Od 1520 do XVIII wieku. Odlanie dzwonu zlecił król Zygmunt I Stary ludwisarzowi Hansowi Behamowi z Norymbergi (działającemu od 1518 w Krakowie). Nie są znane powody, dla których król postanowił ufundować dzwon, być może było to wotum błagalne związane z narodzinami jego syna Zygmunta II Augusta (1 sierpnia 1520). Dzwon i jego wielkość miały podkreślać potęgę panującego króla. Koszt wykonania dzwonu wyniósł 3000 zł.

Legendy związane z dzwonem. Według legendy, powtarzanej przez dawnych historyków, dzwon został odlany z mołdawskich armat zdobytych w bitwie pod Obertynem (1531), jednak bitwa miała miejsce 10 lat po zawieszeniu dzwonu. Według innej opinii Zygmunta wykonano z armat zdobytych pod Orszą (1514).

Dzwon Zygmunt – najsłynniejszy polski dzwon, potocznie nazywany "Dzwonem Zygmunta". Znajduje się na Wieży Zygmuntowskiej w północnej części katedry wawelskiej w Krakowie. Ufundowany przez Zygmunta I Starego, nazwany jego imieniem. Dzwon Zygmunt był największym polskim dzwonem do roku 1999, kiedy to przewyższył go masą i rozmiarem licheński dzwon Maryja Bogurodzica.

Historia. Od 1520 do XVIII wieku. Odlanie dzwonu zlecił król Zygmunt I Stary ludwisarzowi Hansowi Behamowi z Norymbergi (działającemu od 1518 w Krakowie). Nie są znane powody, dla których król postanowił ufundować dzwon, być może było to wotum błagalne związane z narodzinami jego syna Zygmunta II Augusta (1 sierpnia 1520). Dzwon i jego wielkość miały podkreślać potęgę panującego króla. Koszt wykonania dzwonu wyniósł 3000 zł.

Historia. Od 1520 do XVIII wieku. Odlanie dzwonu zlecił król Zygmunt I Stary ludwisarzowi Hansowi Behamowi z Norymbergi (działającemu od 1518 w Krakowie). Nie są znane powody, dla których król postanowił ufundować dzwon, być może było to wotum błagalne związane z narodzinami jego syna Zygmunta II Augusta (1 sierpnia 1520). Dzwon i jego wielkość miały podkreślać potęgę panującego króla. Koszt wykonania dzwonu wyniósł 3000 zł.

Dzwony. Na wieży zawieszonych jest obecnie 5 dzwonów : Dzwon Kardynał. Odlany w roku 1455 z fundacji Kapituły Katedralnej i dedykowany kardynałowi Zbigniewowi Oleśnickiemu. Uszkodzony w XIX wieku przez oderwany fragment serca Dzwonu Zygmunt.

Zdemontowane serce oglądać można przy wejściu na Wieżę Zygmuntowską.

Historia. Od 1520 do XVIII wieku. Odlanie dzwonu zlecił król Zygmunt I Stary ludwisarzowi Hansowi Behamowi z Norymbergi (działającemu od 1518 w Krakowie). Nie są znane powody, dla których król postanowił ufundować dzwon, być może było to wotum błagalne związane z narodzinami jego syna Zygmunta II Augusta (1 sierpnia 1520). Dzwon i jego wielkość miały podkreślać potęgę panującego króla. Koszt wykonania dzwonu wyniósł 3000 zł.

Dzwon był ukończony w 2. połowie 1520, jednakże z umieszczeniem go na wieży czekano do powrotu króla z wojny pruskiej. Transport dzwonu z ludwisarni królewskiej w okolicy przedmieścia Biskupie na wzgórze Wawelskie rozpoczął się w czerwcu 1521. Dzwon postawiony na dwóch kłodach przeciągany był po drewnianych belkach przez ulicę Sławkowską, Rynek, a następnie ulicą Grodzką. 9 lipca 1521 dzwon umieszczono w wieży.

Chorążowie nosili kordziki tak samo, jak oficerowie. W związku z wprowadzeniem w 1928 r. salonowego pasa oficerskiego białą broń boczną należało nosić na ozdobnych rapciach pod kurtką przy pasku od spodni. Odpinało się szablę lub kordzik wraz z rapciami. W 1928 zniesiony został obowiązek stałego noszenia szabli na ulicy, w teatrach, lokalach publicznych, w czasie podróży oraz podczas pełnienia służby w biurach.

Niekiedy szlufki (przy spodniach, spódnicach, płaszczach, kurtkach) wykonane są w postaci pasków materiału zszytych jednostronnie z podłożem, a z drugiej strony przypinanych (podobnie jak naramienniki w mundurach), co ułatwia umieszczenie w szlufce pasa (eliminuje konieczność przewlekania go przez nią). SJP

Spodnie. Spodnie mają klasyczny krój. W pasie wszyto taśmę do regulacji, rozporek zapinany jest na guziki. Posiadają one sześć kieszeni - dwie klasyczne, dwie kieszenie boczne (cargo) oraz dwie małe kieszonki umieszczone na podudziach (rozmiar tych kieszonek umożliwia noszenie w nich np. jednego magazynka do M16 lub opatrunku osobistego). Zrezygnowano z kieszeni umieszczonych z tyłu.

W 1927 r. na wniosek szefa Departamentu Kawalerii brudzące się otoki zmieniono na czarne. Żołnierze pociągów pancernych nosili tak jak artylerzyści otoki barwy ciemnozielonej. Od 1930 mundur oficera charakteryzował się pomarańczowym otokiem czapki, ciemnymi, granatowymi spodniami wieczorowymi z podwójnym lampasem i wypustką pomarańczową. Mundur podoficerski różnił się pojedynczym lampasem szerokości 4 cm, naszytym na spodniach.

Pas – długi, wąski kawałek skóry, tkaniny lub innego materiału. Zazwyczaj służący do przytrzymywania spodni, koszuli itp. blisko ciała, ale niekiedy pełniący też funkcję czysto ozdobną. Zwykle zapinany jest na sprzączkę.

Lampasy – paski sukna lub jedwabiu kolorowego naszywane po bokach zewnętrznego szwu spodni (pantalonów), głównie mundurowych, rzadziej cywilnych (np. spodnie smokingu) zwykle podwójne lub pojedyncze.

Szlufka – element odzieży, służący do przytrzymywania końcówki pasa oraz do utrzymywania go w przewidzianym dla niego miejscu. Szlufki, będące częścią pasa są najczęściej wąskimi cienkimi opaskami z takiego samego materiału i tego samego koloru co pas, czasem stosowane są też szlufki metalowe.

Lampasy – paski sukna lub jedwabiu kolorowego naszywane po bokach zewnętrznego szwu spodni (pantalonów), głównie mundurowych, rzadziej cywilnych (np. spodnie smokingu) zwykle podwójne lub pojedyncze.

Lampasy – paski sukna lub jedwabiu kolorowego naszywane po bokach zewnętrznego szwu spodni (pantalonów), głównie mundurowych, rzadziej cywilnych (np. spodnie smokingu) zwykle podwójne lub pojedyncze.

Na każdym z ramion umieszczono kieszeń, o kroju identycznym jak kieszenie piersiowe. W pasie bluzy wszyto ściągacz wykonany z elastycznej gumy. Na ramionach umieszczono naramienniki, na które nakładano pochewki z oznaką stopnia. Podobnie jak kieszenie zapinane były na guziki kryte. Mankiety rękawów zapinano na guziki kryte. Krój spodni wąski, nogawki zwężane ku dołowi. Na końcach nogawek umieszczono po dwie krzyżujące się taśmy, które miały zapobiec wysuwaniu się nogawek spodni z butów.

Spodnie miały wąskie nogawki, zwężające się ku dołowi. Na końcach nogawek umieszczono po dwie krzyżujące się taśmy, które miały zapobiec wysuwaniu się nogawek spodni z butów. Spodnie miały 4 kieszenie, jedną naszytą na boku prawej nogawki oraz dwie biodrowe. Nad lewą kieszenią biodrową naszyto małą kieszonkę przeznaczoną na zegarek kieszonkowy, zapinaną na jeden płaski guzik z tworzywa. Spodnie w pasie regulowano za pomocą dwóch klamerek. Ponadto do spodni stosowano pasek.

Szlufki u spodni (lub czasem też u spódnic) bywają przyszytymi do nich wąskimi paskami materiału, przez które przewlekany jest pas; w ten sposób stabilizuje się położenie pasa względem pozostałych części odzieży. Również paski do zegarków na rękę (zwłaszcza te wykonane ze skóry) wyposażone mogą być w szlufki, których rolą jest niedopuszczanie do zaczepiania końcówką paska o ubranie, co mogłoby doprowadzić do nieoczekiwanego rozpięcia paska.

Generałowie, oprócz zestawów mundurowych przewidzianych dla oficerów, nosili kurtki z kołnierzem wykładanym z koszulą i krawatem oraz długie spodnie z granatowymi lampasami i czarne trzewiki lub sztyblety. Wprowadzony dla oficerów ubiór wyjściowy obejmował czapkę garnizonową z otokiem barwy broni, kurtkę z kołnierzem zapiętym pod szyję, na który naszywano patki z haftowanymi srebrnym bajorkiem wężykami na suknie barwy broni, spodnie długie i trzewiki chromowe czarne.

Achilles był legendarnym bohaterem tessalskim, królem Myrmidonów we Ftyi, synem nereidy Tetydy. Hektor zginął z ręki Achillesa. Achaj nie chciał wydać ciała pokonanego, zostało ono nawet zbezczeszczone. Tak Achilles mścił się za śmierć kochanka Patroklosa. Priam, chcąc wypełnić obowiązki rodzicielskie i zachować prawa boskie, udał się do obozu greckiego, by poprosić Achillesa o wydanie zwłok. Priam wspomniał ojca Achillesa Peleusa i jego przyjaciela Patroklosa.

Patroklos, Patrokles (gr. Πάτροκλος "Pátroklos", Πατροκλῆς "Patroklḗs", łac. "Patroclus") – w mitologii greckiej syn Menojtiosa, ukochany Achillesa. Patroklos zamieszkał na dworze ojca Achillesa, Peleusa po tym, jak zmuszony został do ucieczki z rodzinnego domu z powodu zabójstwa, którego dopuścił się w gniewie podczas gry w kości. U boku Achillesa walczył w wojnie trojańskiej. Zginął w natarciu na Troję z ręki Hektora, gdy nosił zbroję Achillesa, który wycofał się z walki.

W czasie podróży pod Troję Achilles zdobył ok. 40 miast, biorąc bogate łupy i branki. Z dziejami herosa związana była przepowiednia, że miał żyć długo i szczęśliwie, lecz umrzeć zapomniany – albo też umrzeć młodo, zdobywając chwałę. W innej wersji miał zginąć, gdy tylko zabije Hektora. Bohater zdecydował się na to, by pomścić śmierć swojego ukochanego Patroklosa, który zginął z ręki trojańskiego królewicza. Patroklos był ukochanym Achillesa.

Patroklos, Patrokles (gr. Πάτροκλος "Pátroklos", Πατροκλῆς "Patroklḗs", łac. "Patroclus") – w mitologii greckiej syn Menojtiosa, ukochany Achillesa. Patroklos zamieszkał na dworze ojca Achillesa, Peleusa po tym, jak zmuszony został do ucieczki z rodzinnego domu z powodu zabójstwa, którego dopuścił się w gniewie podczas gry w kości. U boku Achillesa walczył w wojnie trojańskiej. Zginął w natarciu na Troję z ręki Hektora, gdy nosił zbroję Achillesa, który wycofał się z walki.

Patroklos, Patrokles (gr. Πάτροκλος "Pátroklos", Πατροκλῆς "Patroklḗs", łac. "Patroclus") – w mitologii greckiej syn Menojtiosa, ukochany Achillesa. Patroklos zamieszkał na dworze ojca Achillesa, Peleusa po tym, jak zmuszony został do ucieczki z rodzinnego domu z powodu zabójstwa, którego dopuścił się w gniewie podczas gry w kości. U boku Achillesa walczył w wojnie trojańskiej. Zginął w natarciu na Troję z ręki Hektora, gdy nosił zbroję Achillesa, który wycofał się z walki.

Trojanie zaatakowali obóz grecki i podpalili flotę. Dopiero śmierć Patroklosa zmusiła Achillesa powrócić na pole bitwy i zabić Hektora, by dokonać zemsty za zabójstwo przyjaciela. Na pomoc Trojanom przybyły Amazonki pod dowództwem królowej Pentezylei. W starciu z wojskiem Achillesa zostały jednak powstrzymane, a królowa zginęła. Niedługo potem Achilles został zabity strzałą Parysa.

W czasie podróży pod Troję Achilles zdobył ok. 40 miast, biorąc bogate łupy i branki. Z dziejami herosa związana była przepowiednia, że miał żyć długo i szczęśliwie, lecz umrzeć zapomniany – albo też umrzeć młodo, zdobywając chwałę. W innej wersji miał zginąć, gdy tylko zabije Hektora. Bohater zdecydował się na to, by pomścić śmierć swojego ukochanego Patroklosa, który zginął z ręki trojańskiego królewicza. Patroklos był ukochanym Achillesa.

Następuje skrucha, wyznanie win i przebaczenie, które stanowią – jak twierdzi Stępniewska – wielką analogię do końcowej sytuacji w "Iliadzie", gdzie Achilles wydaje Priamowi ciało Hektora, zabójcy Patroklosa, najlepszego przyjaciela Achillesa. Na takiej samej zasadzie Gerwazy przebacza Jackowi Soplicy zabójstwo Stolnika. W ten sposób też poeta zużytkował w akcie konania księdza Robaka dwa rozwiązania strukturalne – jedno z "Iliady", drugie z "Odysei".

Achilles był legendarnym bohaterem tessalskim, królem Myrmidonów we Ftyi, synem nereidy Tetydy. Hektor zginął z ręki Achillesa. Achaj nie chciał wydać ciała pokonanego, zostało ono nawet zbezczeszczone. Tak Achilles mścił się za śmierć kochanka Patroklosa. Priam, chcąc wypełnić obowiązki rodzicielskie i zachować prawa boskie, udał się do obozu greckiego, by poprosić Achillesa o wydanie zwłok. Priam wspomniał ojca Achillesa Peleusa i jego przyjaciela Patroklosa.

Protesilaos – w mitologii greckiej syn Ifiklosa i Astyoche, jeden z zalotników Heleny, uczestnik wojny trojańskiej. W Troadzie jako pierwszy z Achajów postawił stopę na lądzie i natychmiast zginął z ręki Hektora (według innej wersji Achatesa). Po śmierci ubłagał Hadesa, by ten pozwolił mu wrócić na jedną noc do domu. Po nocy spędzonej z małżonką, Laodamią, wrócił do krainy zmarłych, zaś Laodamia popełniła samobójstwo by połączyć się z mężem.

Córki Iliona, Meduza, Lizymacha*, Arystodema, Kreuza*, Polidekta, Aretuza, Poliksena*, Ewandra, Medesykasta*, Laodika*, Kasandra*. Jego stałym doradcą był Antenor. Podczas oblężenia miasta Priam niezmiennie okazywał przychylność porwanej przez swego syna Helenie. U Achillesa wybłagał zwrot ciała Hektora. Po zdobyciu Troi przez Greków na zakończenie wojny trojańskiej zginął z ręki syna Achillesa – Neoptolemosa.

Hektor (gr. Ἕκτωρ Hektōr, łac. Hector) – w mitologii greckiej królewicz i najdzielniejszy bohater trojański; bohater "Iliady" Homera. Uchodził za syna Priama i Hekabe (Hekuba). Był bratem Parysa, Deifoba i Kasandry oraz mężem Andromachy. Początkowo był przeciwnikiem wybuchu wojny o Helenę. W czasie wojny trojańskiej zabił Patroklosa (myślał, że to Achilles, którego zbroję miał na sobie Patroklos), za co w odwecie zginął z ręki Achillesa pod murami Troi.

Hektor (gr. Ἕκτωρ Hektōr, łac. Hector) – w mitologii greckiej królewicz i najdzielniejszy bohater trojański; bohater "Iliady" Homera. Uchodził za syna Priama i Hekabe (Hekuba). Był bratem Parysa, Deifoba i Kasandry oraz mężem Andromachy. Początkowo był przeciwnikiem wybuchu wojny o Helenę. W czasie wojny trojańskiej zabił Patroklosa (myślał, że to Achilles, którego zbroję miał na sobie Patroklos), za co w odwecie zginął z ręki Achillesa pod murami Troi.

Achilles (gr. Ἀχιλλεύς, Achilleús; łac. Achilles) – w mitologii greckiej heros i bohater wojny trojańskiej (wódz Myrmidonów).

Hektor (gr. Ἕκτωρ Hektōr, łac. Hector) – w mitologii greckiej królewicz i najdzielniejszy bohater trojański; bohater "Iliady" Homera. Uchodził za syna Priama i Hekabe (Hekuba). Był bratem Parysa, Deifoba i Kasandry oraz mężem Andromachy. Początkowo był przeciwnikiem wybuchu wojny o Helenę. W czasie wojny trojańskiej zabił Patroklosa (myślał, że to Achilles, którego zbroję miał na sobie Patroklos), za co w odwecie zginął z ręki Achillesa pod murami Troi.

Jeden dzień (ang. "One Day") − amerykańsko-brytyjski melodramat z 2011 roku w reżyserii Lone Scherfig. Scenariusz filmu oparty został na powieści "Jeden dzień", autorstwa Davida Nichollsa, który opracował również scenariusz. Światowa premiera filmu miała miejsce 8 sierpnia 2011 roku w Nowym Jorku.

6-ty dzień (ang. "The 6th Day") – amerykański film akcji z 2000 roku.

W wieku 25 lat wydał "Sześć dni Kondora", thriller polityczny, który przyniósł mu popularność. Książka ta stała się podstawą scenariusza wyreżyserowanego w 1975 przez Sydneya Pollacka filmu "Trzy dni Kondora", w którym wystąpili Robert Redford i Faye Dunaway. Pisze głównie powieści, ale także opowiadania i scenariusze. Od 1985 jest żonaty z Bonnie Goldstein.

Tootsie – amerykańska komedia z 1982 roku w reżyserii Sydneya Pollacka. Dustin Hoffman – Michael Dorsey / Dorothy Michaels Jessica Lange – Julie Nichols Teri Garr – Sandy Lester Dabney Coleman – Ron Carlisle Charles Durning – Leslie „Les” Nichols Bill Murray – Jeff Slater Sydney Pollack – George Fields Geena Davis – April Page George Gaynes – John Van Horn

Ostatnie dni i śmierć. Wiadomości o pogorszeniu się stanu zdrowia Pollacka pojawiły się w 2007 roku, gdy przerwał on reżyserowanie filmu "Recount" produkcji HBO. Pollack zmarł na raka żołądka w swoim domu w dzielnicy Pacific Palisades w Los Angeles, w stanie Kalifornia, otoczony przez rodzinę.

Trzy dni Kondora (ang. "Three Days of the Condor") – amerykański thriller z 1975 roku na podstawie powieści Jamesa Grady’ego "Sześć dni Kondora". Jeden z najsłynniejszych thrillerów szpiegowskich. Robert Redford – Joseph Turner „Kondor” Faye Dunaway – Kathy Hale Cliff Robertson – J. Higgins Max von Sydow – G. Joubert John Houseman – pan Wabash Addison Powell – Leonard Atwood Walter McGinn – Sam Barber Tina Chen – Janice Chon Michael Kane – S.W.

24 dzień ("The 24th Day") – amerykański thriller w reżyserii Tony'ego Piccirillo z 2004 r.

Obrona zamku ("ang. Castle Keep") – film wojenny produkcji amerykańskiej w reżyserii Sydneya Pollacka z 1969 roku.

Ósmy dzień tygodnia – film z 1958 roku w reżyserii Aleksandra Forda, zrealizowany na podstawie opowiadania Marka Hłaski pod tym samym tytułem.

Co dzień święto ("Every Day's a Holiday") – amerykański film komediowy z 1937 roku.

W wieku 25 lat wydał "Sześć dni Kondora", thriller polityczny, który przyniósł mu popularność. Książka ta stała się podstawą scenariusza wyreżyserowanego w 1975 przez Sydneya Pollacka filmu "Trzy dni Kondora", w którym wystąpili Robert Redford i Faye Dunaway. Pisze głównie powieści, ale także opowiadania i scenariusze. Od 1985 jest żonaty z Bonnie Goldstein.

Piątą nominację do Złotego Globu zdobyła jako Kathy Hale w dreszczowcu Sydneya Pollacka "Trzy dni Kondora" ("Three Days of the Condor", 1976) z Robertem Redfordem.

Pożar Reichstagu (niem. "") – pożar gmachu parlamentu Rzeszy (niem. "Reichstagsgebäude") w Berlinie w nocy z 27 na 28 lutego 1933 roku. Budynek parlamentu Rzeszy został najprawdopodobniej podpalony. W maju 1933 roku przed IV Izbą Karną Sądu Najwyższego Rzeszy w Lipsku o podpalenie Reichstagu oskarżono holenderskiego komunistę Marinusa van der Lubbego, ujętego na miejscu zdarzenia oraz prominentnych działaczy partii komunistycznej:

Ernsta Torglera (przewodniczącego frakcji KPD w Reichstagu) oraz członków Kominternu, Bułgarów: Georgiego Dymitrowa (późniejszego sekretarza generalnego Kominternu (1934–1943) i po II wojnie światowej komunistycznego premiera Bułgarii), Błagoja Popowa i Wassila Tanewa. Oskarżenie próbowało przedstawić podpalenie jako sygnał dla komunistycznych wystąpień zbrojnych przeciwko państwu niemieckiemu.

W maju 1933 roku przed IV Izbą Karną Sądu Najwyższego Rzeszy w Lipsku o podpalenie Reichstagu oskarżono holenderskiego komunistę Marinusa van der Lubbego, ujętego na miejscu zdarzenia oraz prominentnych działaczy partii komunistycznej:

W lipcu, wraz z van der Lubbem oraz bułgarskimi członkami Kominternu Georgim Dymitrowem (późniejszym komunistycznym premierem Bułgarii), Błagojem Popowem i Wassilem Tanewem, został oskarżony o podpalenie i zdradę stanu (niem. "Hochverrat"). Wyrok, częściowo nie podlegający apelacji, zapadł 23 grudnia 1933. Oskarżeni: Torgler, Dimitrow, Popow i Tanew zostali uniewinnieni z braku wystarczających dowodów (brak ten uznał nawet Hitler, przekonany o winie Torglera).

Życiorys. Pożar Reichstagu. W maju 1933 Popow stanął przed sądem w Lipsku w grupie oskarżonych o podpalenie Reichstagu. Obok Popowa oskarżeni zostali: holenderski komunista Marinus van der Lubbe, ujęty na miejscu zdarzenia i prominentni działacze partii komunistycznej: Ernst Torgler (przewodniczący frakcji KPD w Reichstagu) oraz dwaj inni bułgarscy członkowie Kominternu, Georgi Dymitrow (późniejszy komunistyczny premier Bułgarii) i Wassil Tanew.

Proces sądowy. Obok van der Lubbego, o podpalenie Reichstagu oskarżono prominentnych działaczy partii komunistycznej: Ernsta Torglera, który jako ostatni opuścił gmach Reichstagu w dniu pożaru oraz bułgarskich członków Kominternu Georgija Dimitrowa (późniejszego komunistycznego premiera Bułgarii), Błagoja Popowa i Wassila Tanewa. Proces rozpoczął się w Lipsku 21 września 1933.

W Berlinie zaaresztowano ponad 1500 osób należących do KPD, w tym wszystkich członków komunistycznej frakcji parlamentarnej Reichstagu. Policji nie udało się pojmać przywódców partii, którzy odbywali tajną naradę w niewiadomym miejscu. Przewodniczący frakcji KPD w Reichstagu, Ernst Torgler, stawił się wkrótce potem dobrowolnie, by oczyścić się z zarzutu o uczestnictwo w podpaleniu.

W lipcu, wraz z van der Lubbem oraz bułgarskimi członkami Kominternu Georgim Dymitrowem (późniejszym komunistycznym premierem Bułgarii), Błagojem Popowem i Wassilem Tanewem, został oskarżony o podpalenie i zdradę stanu (niem. "Hochverrat"). Wyrok, częściowo nie podlegający apelacji, zapadł 23 grudnia 1933. Oskarżeni: Torgler, Dimitrow, Popow i Tanew zostali uniewinnieni z braku wystarczających dowodów (brak ten uznał nawet Hitler, przekonany o winie Torglera).

Życiorys. Pożar Reichstagu. W maju 1933 Popow stanął przed sądem w Lipsku w grupie oskarżonych o podpalenie Reichstagu. Obok Popowa oskarżeni zostali: holenderski komunista Marinus van der Lubbe, ujęty na miejscu zdarzenia i prominentni działacze partii komunistycznej: Ernst Torgler (przewodniczący frakcji KPD w Reichstagu) oraz dwaj inni bułgarscy członkowie Kominternu, Georgi Dymitrow (późniejszy komunistyczny premier Bułgarii) i Wassil Tanew.

Słynna mowa obrończa Georgiego Dymitrowa podczas procesu lipskiego (związanego z oskarżeniem komunistów o podpalenie Reichstagu) w 1933 przyniosła mu światowy rozgłos i ogromną popularność wśród działaczy partyjnych. Bułgarscy komuniści sympatyzujący z osobą Dymitrowa wydali pismo „Antifaszistki front” i założyli komitet pomagający ofiarom nazizmu. Dymitrow pozostawał w sporze z radykalnymi kierownictwem partii które odrzucało jego postulaty utworzenia jednolitego frontu antyfaszystowskiego.

W maju 1933 przed sądem w Lipsku o podpalenie Reichstagu oskarżono holenderskiego komunistę Marinusa van der Lubbego, ujętego na miejscu zdarzenia oraz prominentnych działaczy partii komunistycznej: Ernsta Torglera (przewodniczącego frakcji KPD w Reichstagu) oraz członków Kominternu, Bułgarów Georgi Dimitrowa (późniejszego długoletniego sekretarza generalnego Kominternu, po II wojnie światowej komunistycznego premiera Bułgarii), Błagoja Popowa i Wassila Tanewa.

Jeszcze we wrześniu 1933 roku, przy udziale Münzenberga i niemieckich komunistów na wygnaniu, powołano w Londynie do życia międzynarodową komisję śledczą pod przewodnictwem Denisa Nowella Pritta, która miała wyjaśnić okoliczności pożaru Reichstagu.

O podpalenie oskarżono holenderskiego komunistę Marinusa van der Lubbego, ujętego na miejscu zdarzenia oraz prominentnych działaczy partii komunistycznej, Ernsta Torglera (przewodniczącego frakcji KPD w Reichstagu) oraz bułgarskich działaczy Kominternu, Georgi Dymitrowa (późniejszego sekretarza generalnego Kominternu, a po II wojnie światowej komunistycznego premiera Bułgarii), Błagoja Popowa i Wassila Tanewa.

Samouwolnienie (pot. ucieczka z więzienia) – przestępstwo skierowane przeciwko wymiarowi sprawiedliwości, polegające na samowolnym, nielegalnym opuszczeniu zakładu karnego przez skazanego orzeczeniem sądu na karę pozbawienia wolności. Przestępstwo ma także miejsce, jeśli osoba osadzona na mocy prawnego nakazu wydanego przez inny organ państwowy opuszcza miejsce zamknięcia.

W przypadku przestępstw niewymienionych w decyzji ramowej, brak podwójnej karalności, może być przyczyną odmowy wydania osoby, choć nie musi – pozostawione jest to do uznania sądu decydującego o wydaniu.

W odróżnieniu od ekstradycji, w przypadku europejskiego nakazu aresztowania w zasadzie rezygnuje się z zasady podwójnej karalności, co oznacza, iż w odniesieniu do grup przestępstw wskazanych w decyzji ramowej nie trzeba badać, czy kraj, który ma wydać osobę również penalizuje czyn, za popełnienie którego pewien kraj stara się o przejęcie osoby. Wystarczy, że czyn jest karany w kraju, który wydał nakaz aresztowania.

Federalna Republika Jugosławii otrzymywała pomoc gospodarczą od Stanów Zjednoczonych pod warunkiem nawiązania współpracy z Międzynarodowym Trybunałem Karnym dla Byłej Jugosławii. Koštunica przeciwstawiał się ekstradycji Miloševicia do Hagi, uważając, że były przywódca Federalnej Republiki Jugosławii powinien odpowiadać przed jugosłowiańskim sądem. 29 czerwca 2001 roku Zoran Đinđić przekazał Miloševicia trybunałowi haskiemu. Decyzja Đinđicia spotkała się z niezadowoleniem w Serbii.

Partyzanci i strony walczące (również narody) sprawujące władzę nad danym terytorium mogą dążyć do utworzenia tam państwa – do tego czasu określa się je jako państwa "in statu nascendi" (łac.

Ustawy i rozporządzenia polskich władz, "z których dla ludności wypływają prawa i obowiązki", musiały być przed wydaniem podane do wiadomości Generalnego Gubernatora tego państwa okupacyjnego, w którego obszarze administracyjnym miały wejść w życie, mógł zablokować je w ciągu dni 14 po przedłożeniu.

"Ustawy i rozporządzenia polskiej władzy państwowej, z których dla ludności wypływają prawa i obowiązki", musiały przed wydaniem być podane do wiadomości generalnego gubernatora tego państwa okupacyjnego, w którego obszarze miały wejść w życie i mogły otrzymać moc obowiązującą tylko wówczas, jeżeli gubernator nie sprzeciwił się im w ciągu dni 14 po przedłożeniu.

Ekstradycja (łac. "ex" 'od, z czego' i "traditio" 'wręczanie; nauczanie; podanie' z "trans"- 'za, poza, z tamtej strony' "dare" 'dawać') – wydanie przez państwo władzom innego państwa osoby przebywającej na terytorium państwa wydającego, dokonywane w sytuacji, gdy osoba ta podejrzana jest o popełnienie na terytorium państwa zwracającego się z wnioskiem o ekstradycję czynu przestępczego lub w celu odbycia kary.

Aresztowanie. W dniu 6 sierpnia 1995 r., Miguel Rodriguez Orejuela został aresztowany, gdy kolumbijskie oddziały policji wkroczyły do jego mieszkania. Nie kwalifikował się on do procesu ekstradycji do USA za przestępstwa popełnione przed 16 grudnia 1997. Jednakże w czasie, gdy był przetrzymywany w Kolumbii, nadal angażował się w handel narkotykami. W rezultacie Stany Zjednoczone wystosowały wniosek o jego ekstradycję.

26 kwietnia 2010 nastąpiła ekstradycja Noriegi do Francji, gdzie został osadzony w więzieniu La Santé. Władze Panamy zażądały jego ekstradycji, gdyż był sądzony zaocznie przez panamski wymiar sprawiedliwości za zniknięcia i zabójstwa opozycjonistów w latach 1968–1989. 11 grudnia 2011 został przewieziony do Panamy i tym samym po niemal 22 latach powrócił do kraju. Główny bohater filmu pt. "Noriega – Wybraniec Boży" (reż. Roger Spottiswoode, 2000).

W przypadku poszukiwania szczególnie niebezpiecznych przestępców list gończy powiadamia także o ewentualnej nagrodzie przysługującej tym, którzy przyczynią się do schwytania poszukiwanego. Jeśli poszukiwany może próbować schronić się poza granicami kraju, to po spełnieniu pewnych warunków formalnych można rozesłać za nim międzynarodowy list gończy, tj. wydać międzynarodowy nakaz aresztowania.

Suwerenność terytorialna – władza sprawowana przez państwo na zajmowanym przez nie terytorium. Wszystko, co znajduje się na terytorium danego państwa podlega jego władzy i prawu. Państwo ustala swoje prawa i obowiązki, jakie mają obowiązywać na terenie do niego należącym, ma również pełnię władzy na własnym terytorium, ale obowiązujące normy prawa międzynarodowego (zwyczajowe i umowne) nakładają na nie różne ograniczenia.

Zatrzymanie – środek przymusu w postaci pozbawienia wolności, jaki ma prawo zastosować Policja i inne uprawnione organy ścigania (m.in. Centralne Biuro Antykorupcyjne, Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Straż Graniczna, Żandarmeria Wojskowa) w stosunku do osoby podejrzanej, jeżeli istnieje uzasadnione przypuszczenie, że popełniła ona przestępstwo i jednocześnie zachodzi obawa, iż się ukryje lub zatrze ślady przestępstwa (dowody). Prokuratura może wydać postanowienie zatrzymania podejrzanego.

Ucieczka z więzienia 2001. 17 stycznia 2001 meksykański Narodowy Sąd Najwyższy zgodził się na ekstradycję do Stanów Zjednoczonych, gdzie groziła mu kara śmierci. Dzień po ogłoszeniu wyroku „El Chapo” zbiegł z więzienia – oficjalnie ukryty w wózku z brudnymi ubraniami przewożonymi do pralni, lecz najprawdopodobniej pomogli mu w tym przekupieni strażnicy. W wyniku wszczętego postępowania ustalono, że w ucieczkę zaangażowanych było 71 osób, w tym 15 funkcjonariuszy systemu więziennego.

"Żadne Państwo Strona nie może wydalać, zwracać lub wydawać innemu państwu danej osoby, jeżeli istnieją poważne podstawy, by sądzić, że może jej tam grozić stosowanie tortur. " 2." Dla ustalenia istnienia takich podstaw właściwe władze uwzględniają wszelkie stosowne okoliczności, w tym, w odpowiednich wypadkach, istnienie w danym państwie stałej praktyki poważnych, jawnych i masowych naruszeń praw człowieka. "

Charakterystyka. Kładka wyróżnia się szklanymi elementami, które są podświetlane od spodu, a także pochylonymi balustradami. Całość jest zgodna z wytycznymi miejskiego konserwatora zabytków. Przypomina przedzierającą się na powierzchnię łódź podwodną. Fundament kładki ma przede wszystkim ochraniać konstrukcję na wypadek uderzenia przepływającego statku. Masywny fundament wspiera właściwy pomost, który się na nim obraca.

Stewa – część szkieletu statku lub łodzi. Przedłużenie stępki w kierunku dziobu (stewa dziobowa, dziobnica) albo rufy (stewa rufowa, tylnica). Stewa rufowa kończy rufową część kadłuba statku, łącząc poszycie burt. W przypadku statków wykonana jest zwykle jako staliwny odlew lub stalowa konstrukcja spawana, zawierająca wyjście okrętowego wału napędowego i zawieszenie steru.

Burta – jedna z połówek statku wodnego, a także statku powietrznego, posiadającego symetrię kadłuba (np. samolot lub sterowiec, ale już nie balon). Pojęciem tym, w zależności od potrzeb, określa się bądź całą połowę kadłuba, bądź też tylko jego poszycie. Termin stosowany także w szeregu innych określeń, np. jako strona skrzyni ładunkowej w lądowym pojeździe transportowym, pionowy brzeg kanału wodnego, połowa śluzy wodnej itd.

Gródź – pionowa przegroda w postaci ściany, umieszczona wzdłużnie lub poprzecznie wewnątrz kadłuba jednostki pływającej. Od strony konstrukcyjnej spełnia taką samą rolę jak wręgi lub rama wręgowa, czyli usztywnia konstrukcję kadłuba, a ponieważ dodatkowo zamyka określoną przestrzeń, to stanowi czynnik separujący, dzieląc wnętrze kadłuba na przedziały.

Dok pływający ma tylko ściany boczne, a nie ma przedniej i tylnej, co umożliwia unoszenie nad wodę także jednostek dłuższych od niego. Dok pływający stanowi podstawowe wyposażenie stoczni, szczególnie remontowych, umożliwiając przegląd, naprawę oraz konserwację kadłuba i innych podwodnych części statku, takich jak np. zawory denne, śruba napędowa, anody ochrony przed korozją elektrolityczną.

Rufa – tylna część jednostki pływającej, zarówno w jej części nawodnej, jak i podwodnej. Istnieje wiele rodzajów form konstrukcyjnych ruf. Wraz z rozwojem żeglugi ulegały one modyfikacjom zarówno ze względu na wykorzystywany materiał, przeznaczenie statku, jak i panującą w danych czasach modę. Rufa może być zakończona pawężą zorientowaną prostopadle względem lustra wody lub pochyloną w kierunku rufy, czy dziobu jednostki. Rufa może wystawać nad powierzchnię wody, tworząc nawis rufowy.

Dolna płaszczyzna każdego ramienia zakryta w głębi muru, nosi nazwę nasady, powierzchnie boczne są zwane czołami, powierzchnia górna - grzbietem, dolna podłuczem. Naroże między grzbietem a pionową ścianą nazywa się pachą. Odległość mierzona w poziomie pomiędzy punktami podparcia nazywa się rozpiętością łuku a wysokość mierzona od linii łączącej podpory do najwyższego punktu na łuku nazywa się strzałką łuku. Łuki o strzałce większej niż połowa rozpiętości łuku należą do grupy łuków podwyższonych.

Dolne płaszczyzny ramion zakryte w głębi muru, noszą nazwę nasad, powierzchnie boczne są zwane czołami, powierzchnia górna – grzbietem, dolna podłuczem. Naroże między grzbietem a pionową ścianą nazywa się pachą. Odległość mierzona w poziomie pomiędzy punktami podparcia nazywa się rozpiętością łuku a wysokość mierzona od linii łączącej podpory do najwyższego punktu na łuku nazywa się strzałką łuku. W środkowej części łuku zabudowany jest kliniec szczytowy – zwornik.